Terapia rodzinna zalecana jest głównie w przypadku, gdy powodem zgłoszenia do psychologa są przeżywane przez dziecko trudności emocjonalne lub kiedy sprawia ono kłopoty wychowawcze. Proponuje się ją często także wówczas, gdy problemy emocjonalne któregoś z rodziców znacząco utrudniają funkcjonowanie pozostałych osób w rodzinie. Nazwa tej formy terapii mogłaby wskazywać na to, że uczestniczą w niej zawsze wszyscy członkowie rodziny. W praktyce może ograniczać się do pracy, np. z rodzicami, ale w odniesieniu do problemu całej rodziny. Zazwyczaj, im młodszy jest wiek dzieci, tym rzadziej zapraszane są one na sesje terapeutyczne. Spotkania rodziny z terapeutą najczęściej odbywają się raz na dwa tygodnie.
Charakterystyczne dla terapii rodzin jest to, że uwaga psychoterapeuty nie skupia się na zaburzeniach prezentowanych przez konkretną osobę w rodzinie. Poszukuje on raczej, w jaki sposób zachowania pozostałych członków mogą wywoływać lub wzmacniać to zaburzenie. Rodzina jest bowiem systemem, w którym osoby wzajemnie wpływają na siebie. Czasem członkowie rodziny nieświadomie podtrzymują niekorzystne relacje lub zachowania. Poprzez odpowiednio stawiane pytania, terapeuta może skłaniać rodzinę do odkrycia, jaką funkcję pełnią zachowania określane jako problem. Koncentruje się też na komunikacji pomiędzy członkami rodziny i pomaga im w bardziej bezpośredni sposób wyrażać ich potrzeby i uczucia. Uświadomienie sobie, co przeżywają inni, jakie są ich pragnienia, przekonania i motywy działania pozwala na lepsze wzajemne zrozumienie. Psycholog rodzinny zachęca też do eksperymentowania z nowymi sposobami reagowania na powtarzające się w rodzinie sytuacje. Zmiana utrwalonych schematów interakcji pomiędzy osobami w rodzinie często bywa rozwiązaniem zgłaszanego problemu.